en zie dat mijn leven zich in cirkels herhaalt. De spiegel laat me nu iets diepers zien. Met pijn, en ook zonder. De spiegel is neutraal, vrij van lessen leren of karma. De spiegel straft niet en deelt geen beloningen uit. In relaties spiegelen we elkaar. Dat kan pittig zijn. Confronterend. Lastig. En ook mooi, terzelfdertijd. De één trekt zich terug, de ander zoekt nabijheid. De één schreeuwt, de ander zwijgt. Beide zijn ze op zoek naar dat ene iets. En ergens daartussen ligt de dans die we telkens opnieuw leren. Elke cirkel die zich herhaalt, wijst me dieper naar mezelf. Misschien is de spiegel er niet enkel om te reflecteren, iets te zien of begrijpen, maar om te herinneren wie ik ben. En ik glimlach, want ik besef dat de herhaling en het spiegelbeeld, die hetzelfde is en toch anders, me laat groeien naar wie ik werkelijk BEN.

met daartussen slaktij. Een tijd van stilstand tussen weg en weer, op en neer, heen en terug, luid en stil, heftig en zacht, licht en zwaar. Beweegt het leven door ons heen in golven? Een moment van harmonie, gevolgd door een moment van spanning, conflict. We voelen hoe iets in ons geraakt wordt, zonder meteen te weten waarom. Er is die impuls om te vluchten, om te verzachten, om iets te doen waardoor het snel weer goed lijkt. En toch vraagt het leven soms dat we blijven, blijven voelen, blijven ademen, blijven aanwezig zijn. Onder elk conflict schuilt vaak iets ouds, iets wat herhaald wordt tot het echt gezien mag worden. Om bewustzijn te brengen, vrij van schaamte en schuldgevoel. In die stille aanwezigheid kan er iets verschuiven, en iets nieuws ontstaan. Zachtheid, helderheid, ruimte. Soms komt er afstand, soms nabijheid, soms gewoon niets. Toch, altijd is er groei, wanneer we durven blijven daar waar het even wringt. Tot ik besef dat ook stilstand deel is van beweging. Daar in dat stille midden, is alles perfect volmaakt al één.

Ik herken hoe ik graag alles deel. Delen wat ik voel, wat ik ontdek, wat ik heb ! Alsof mijn ervaring pas echt bestaat wanneer iemand anders ze hoort of ziet, of er een deel van krijgt. Misschien is dat mijn oude manier om nabijheid te zoeken, gezien, geliefd te worden, om niet alleen te hoeven dragen wat in mij leeft. Ik leer nu, dat stilte ook een vorm van delen kan zijn, zonder woorden, zonder publiek, gewoon door te zijn. Liefde vraagt niet om perfectie, maar om aanwezigheid. Ik deel niet langer om gezien te worden, maar omdat ik zie. Omdat wat in mij stroomt vanzelf wil vermenigvuldigen wanneer het gevoeld, belichaamd, en echt geworden is. Want misschien is dat wat liefde werkelijk vraagt: dat delen niet meer komt uit leegte, maar uit vervulling. En dan deel ik niet om te vinden, maar omdat ik gevonden ben.